Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ...


Ήρθε κι άλλο ένα φθινόπωρο.. κι όπως ήρθε, θα φύγει κι αυτό και πάει λέγοντας...

Και η ανάρτηση αφορά εσένα και μόνο... προσπαθώ με κάθε τρόπο να σου πω ένα ευχαριστώ..
Μάλλον, όχι μόνο ένα! Πολλά ευχαριστώ! Χίλια ευχαριστώ! Ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια και την ψυχή...
Επιτέλους είδα ότι δεν είναι μόνο η σαπίλα, η κατάρα, η κακία... Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να δει κανείς... τόση ομορφιά που να μη μπορεί να την αντέξει η ψυχή...

Δεν ξέρω πώς και πόσο να σε ευχαριστήσω... δεν ξέρω από που ν' αρχίσω και πού να σταματήσω..
Σε ευχαριστώ, απλά...

Τα βράδια..

Τα βράδια ο φόβος μου ματώνει

και η ελευθερία, μικρή, μου χτυπά την πόρτα..

τη μέρα, το πρωί, το μεσημέρι

δε μπορώ να γράψω, δε μπορώ να σκεφτώ..

η θηλιά μου σφίγγει το λαιμό

κι η αναπνοή μου λιγοστεύει..

η κάθε μέρα με κουράζει πιο πολύ και πιο πολύ..

της ζητάω να μην το κάνει κι αυτή πότε προσπαθεί, πότε με αγνοεί..

Να είναι τα ίδια ρούχα; το ίδιο σπίτι; τα ίδια μαλλιά; η ίδια διαδρομή;

Τώρα, το βράδυ, η μέρα κοιμάται και δε με σφίγγει πια..

και, μολονότι ξέρω πώς αύριο πάλι θα με πνίξει, 

ζω το τώρα.. τη νύχτα που μου δίνει τη μία ευκαιρία να μιλήσω..

να σκεφτώ.. να χαρώ και να στεναχωρηθώ όπως θέλω

χωρίς κανείς να με ρωτήσει "γιατί;"...

Με δανεικούς ρυθμούς, δανεικά εργαλεία και δανεικό χρόνο και χώρο,

αφήνω τις λιγοστές μου σκέψεις εδώ για να μην τρελαθώ από την πίεση της μέρας..

Είμαι σίγουρος πώς με καταλαβαίνεις κι εσύ..

και θες να συμπληρώσεις το χαρτί...