Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...
Και τι έγινε που είχες εχτές τα γενέθλιά σου; Ήμουν θυμωμένη μαζί σου. Θυμάσαι όταν ήμουν εννιά χρονών.. τα γενέθλια που μου χάλασες εσύ και ο μπαμπάς; Ήταν έξι παρα τέταρτο και φούσκωνα το τελευταίο μου μπαλόνι... περίμενα τον πρώτο καλεσμένο.. κι εσύ πέταξες το γυάλινο βάζο της μαμάς σου και έσκασες το τελευταίο μπαλόνι που φούσκωσα.. γιατί; Επειδή θύμωσες με το μπαμπά... 365 μέρες είχε εκείνος ο χρόνος.. και βρήκες τα γενέθλιά μου; δε μπορούσες να το κάνεις χτες;.. ή αύριο...;
Τόσα άκουσα από τότε που γεννήθηκα από 'σένα για 'μένα... και σε πείραξε το ότι έφτασα επιτέλους 22 χρονών για να μπορώ κι εγώ να σου αντιμιλήσω... όχι να σου αντιμιλήσω.. να σου πω τη γνώμη μου...
Ναι, θα σου πω τη γνώμη μου για τη διαπαιδαγώγηση της αδερφής μου. Έχω κι εγώ λόγο σε αυτό..
Πρέπει να απολογηθείς για τη συμπεριφορά της αδερφής μου. Ναι, φταις. Φταίω κι εγώ. Στο είπα κι εκείνη την ώρα... Αλλά εσύ εκεί... Επιμένεις.. Τρομάζεις κάθε φορά που σου λένε ότι φταις.. Δεν ξέρω τι ιδέα έχεις μέσα στο μυαλό σου για εσένα.. αλλά την αλήθεια άλλοι θα σου την πουν... όχι όλοι οι άλλοι.. αλλά κάποιοι άλλοι...
Είκοσι χρόνια μου καταλογίζεις τα φταιξίματά μου λες και ήμουν το μοναδικό παιδί που με τόση σφοδρότητα και τόσο μένος βασάνιζα τους γονείς μου αλύπητα... Ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα αφτιά σου και να ακούσεις και για τα δικά σου φταιξίματα, αυτά που στην πορεία των χρόνων έθαψες πίσω από τα δικά μου ελαττώματα...
Συγχαρητήρια! Σε ευχαριστώ που δέχτηκες τον Νίκο μέσα στο σπίτι ΣΟΥ, όπως είπες... αλλά ξέχασες κάτι: με τη θέληση σου το έκανες. Δεν ήσουν υποχρεωμένη... αλλά εσύ το έκανες για να μπορείς να μου πεις αργότερα "...εγώ που άφησα τον Νίκο να μπει μέσα στο σπίτι μου..."
Συγχαρητήρια! Κι εγώ άφησα το γκόμενό σου να μείνει στο σπίτι ΜΟΥ εδώ και τέσσερις μήνες... σε αυτό το σπίτι που έλεγες ότι δεν θα μπει κανένας τρίτος για να μείνει μόνιμα εδώ.. αλλά... ουδέν μονιμότερον από του προσωρινού...
Έφτασες 44 χρονών και δεν έμαθες ακόμα ότι όταν έχουμε νεύρα τα συγκρατούμε.. και δεν αρχίζουμε να κοπανάμε πόρτες και να σπάμε γυάλινα αντικείμενα.. έφτασα 22 χρονών και δεν το έχω κάνει αυτό ακόμα...! Αλλά ξέχασα, εσύ με τα παιδιά σου είσαι εχθρός. Μόνο με τις φίλες σου δεν νευριάζεις ποτέ... Ενώ εμείς καταφέρνουμε τόσα χρόνια και σου σπάμε συνέχεια τα νεύρα.. Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί να είσαι εσύ η παράξενη που σου σπάμε συνέχεια τα νεύρα; Σκέφτηκες ποτέ " κάτσε, πώς γίνεται να μου σπάνε συνέχεια τα νεύρα και εγώ να μην τους τα σπάω ποτέ..".. είναι φυσιολογικό; Είναι προφανής η ιδέα που έχεις μέσα στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...
Λυπάμαι, μα δε μου κάνει. Ό,τι χρειαστείς, ναι, εκεί θα είμαι... Αλλά δεν έχω μια ζωή να χαραμίσω μόνο για 'σένα και το μπαμπά. Σας έχω βαρεθεί και μου βγαίνουν όλα μαζεμένα τώρα.. γι' αυτό σε τρομάζω κι εγώ. Έπρεπε, όμως, να το περιμένεις... όταν πετάς ένα αναμμένο σπίρτο στο δάσος, πρέπει να είσαι έτοιμος και για την πυρκαγιά που θα ξεσπάσει....
Μάνα μου είσαι, αλλά δεν είμαι σίγουρη για το τι σου χρωστάω... Πολλοί ζήτησαν για αντάλλαγμα των υπηρεσιών τους, την ελευθερία μου, το ξέρεις καλά. Αλλά δεν ήμουν διατεθειμένη να τη δώσω. Ούτε για 'σένα θα το κάνω, όπως ακριβώς δεν το έκανες εσύ για εμάς. Ποτέ.
Πρέπει να προχωρήσω επιτέλους στη ζωή μου, και ακόμη σας επιτρέπω να με εμποδίζετε, να μου φορτώνετε τα προβλήματά σας και τις ευθύνες σας. Όχι μαμά, δε φταίω εγώ για το τι τράβηξες στα παιδικά σου χρόνια, ούτε για τις καταστάσεις που έζησες με τον μπαμπά μου, ούτε για τις αποτυχημένες σου σχέσεις. Αλλού βρίσκεται η αιτία.
Έχω να τελειώσω τη σχολή μου και θα το κάνω χωρίς εσάς, καθώς φαίνεται... έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν σας είχα. Τι είχα, τι έχασα με λίγα λόγια... Εσείς με είχατε ανάγκη να είμαι η παραδουλεύτρα σας, η ψυχολόγος και γιατρός σας, η δικηγόρος και διαιτητής σας...
Πέρασαν χρόνια από τότε, όμως μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες.. γιατί δεν ήταν κάποια χρόνια.. αλλά τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.. Δεν θα ψάξω άλλο τις αιτίες γιατί αυτό με κουράζει περισσότερο από όλα τα άλλα. Αλλά θα σταματήσω εδώ το παρελθόν γιατί ήδη έχω πολλά πράγματα να σκεφτώ και ο σκληρός κοντεύει να τερματίσει μια και καλή.....
Ξέρω, ξέρω.... μόλις κάνω κι εγώ παιδιά, τα ξαναλέμε....
