Ήλθον, είδον και απήλθον..

Καλως ηρθατε

Ένα προσωπικό ιστολόγιο, που φτιάξαμε η αδερφή μου κι εγώ, για να μπορούμε να λέμε αυτά που μας ενοχλούν, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που θέλουμε να κάνουμε, αυτά που δεν θέλουμε, μιας και δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα (και την έμφυτη ικανότητα, ίσως), να τα λέμε εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει! Καλή ανάγνωση!

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ...


Ήρθε κι άλλο ένα φθινόπωρο.. κι όπως ήρθε, θα φύγει κι αυτό και πάει λέγοντας...

Και η ανάρτηση αφορά εσένα και μόνο... προσπαθώ με κάθε τρόπο να σου πω ένα ευχαριστώ..
Μάλλον, όχι μόνο ένα! Πολλά ευχαριστώ! Χίλια ευχαριστώ! Ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια και την ψυχή...
Επιτέλους είδα ότι δεν είναι μόνο η σαπίλα, η κατάρα, η κακία... Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να δει κανείς... τόση ομορφιά που να μη μπορεί να την αντέξει η ψυχή...

Δεν ξέρω πώς και πόσο να σε ευχαριστήσω... δεν ξέρω από που ν' αρχίσω και πού να σταματήσω..
Σε ευχαριστώ, απλά...

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Τα βράδια..

Τα βράδια ο φόβος μου ματώνει
και η ελευθερία, μικρή, μου χτυπά την πόρτα..
τη μέρα, το πρωί, το μεσημέρι
δε μπορώ να γράψω, δε μπορώ να σκεφτώ..
η θηλιά μου σφίγγει το λαιμό
κι η αναπνοή μου λιγοστεύει..
η κάθε μέρα με κουράζει πιο πολύ και πιο πολύ..
της ζητάω να μην το κάνει κι αυτή πότε προσπαθεί, πότε με αγνοεί..
Να είναι τα ίδια ρούχα; το ίδιο σπίτι; τα ίδια μαλλιά; η ίδια διαδρομή;

Τώρα, το βράδυ, η μέρα κοιμάται και δε με σφίγγει πια..
και, μολονότι ξέρω πώς αύριο πάλι θα με πνίξει, 
ζω το τώρα.. τη νύχτα που μου δίνει τη μία ευκαιρία να μιλήσω..
να σκεφτώ.. να χαρώ και να στεναχωρηθώ όπως θέλω
χωρίς κανείς να με ρωτήσει "γιατί;"...

Με δανεικούς ρυθμούς, δανεικά εργαλεία και δανεικό χρόνο και χώρο,
αφήνω τις λιγοστές μου σκέψεις εδώ για να μην τρελαθώ από την πίεση της μέρας..
Είμαι σίγουρος πώς με καταλαβαίνεις κι εσύ..
και θες να συμπληρώσεις το χαρτί...

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΗΡΘΕΣ ΑΝΟΙΞΗ....

Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...



Και για ακόμα μια φορά, σε αυτόν τον τόπο, 2012 πια, μαθαίνουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν μία οπτική γωνία: όλο το παιχνίδι παίζεται στο πώς θα σου τα παρουσιάσει κανείς...

Από το πρωί, σε mega και ant1 τουλάχιστον, σνιφάρουμε το παραμύθι της αναγκαιότητας της συνάντησης Μέρκελ-Σαμαρά, ώστε να δούμε το "μη χείρον βέλτιστο"...

Αφού είναι που είναι σκατά το πράγμα από μόνο του, πόσο πιο σκατά μπορεί να γίνει?

Απορώ πώς καταδέχτηκε η κυρία αυτή, να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε ανήκει στην Ελλάδα (προς το παρόν)?

Φάε, κόσμε, το παραμύθι που σου σερβίρουν μασημένο στο πιάτο σου.. Μην ξεσηκώνεσαι.. Υπάρχουν, άλλωστε, και χειρότερα.. και πολύ χειρότερα από τα χειρότερα...

΄ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ: ΣΑΡΟΚΟ 19:00, ΚΕΡΚΥΡΑ

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα...

Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...


Και τι έγινε που είχες εχτές τα γενέθλιά σου; Ήμουν θυμωμένη μαζί σου. Θυμάσαι όταν ήμουν εννιά χρονών.. τα γενέθλια που μου χάλασες εσύ και ο μπαμπάς; Ήταν έξι παρα τέταρτο και φούσκωνα το τελευταίο μου μπαλόνι... περίμενα τον πρώτο καλεσμένο.. κι εσύ πέταξες το γυάλινο βάζο της μαμάς σου και έσκασες το τελευταίο μπαλόνι που φούσκωσα.. γιατί; Επειδή θύμωσες με το μπαμπά... 365 μέρες είχε εκείνος ο χρόνος.. και βρήκες τα γενέθλιά μου; δε μπορούσες να το κάνεις χτες;.. ή αύριο...;

Τόσα άκουσα από τότε που γεννήθηκα από 'σένα για 'μένα... και σε πείραξε το ότι έφτασα επιτέλους 22 χρονών για να μπορώ κι εγώ να σου αντιμιλήσω... όχι να σου αντιμιλήσω.. να σου πω τη γνώμη μου...

Ναι, θα σου πω τη γνώμη μου για τη διαπαιδαγώγηση της αδερφής μου. Έχω κι εγώ λόγο σε αυτό..
Πρέπει να απολογηθείς για τη συμπεριφορά της αδερφής μου. Ναι, φταις. Φταίω κι εγώ. Στο είπα κι εκείνη την ώρα... Αλλά εσύ εκεί... Επιμένεις.. Τρομάζεις κάθε φορά που σου λένε ότι φταις.. Δεν ξέρω τι ιδέα έχεις μέσα στο μυαλό σου για εσένα.. αλλά την αλήθεια άλλοι θα σου την πουν... όχι όλοι οι άλλοι.. αλλά κάποιοι άλλοι...

Είκοσι χρόνια μου καταλογίζεις τα φταιξίματά μου λες και ήμουν το μοναδικό παιδί που με τόση σφοδρότητα και τόσο μένος βασάνιζα τους γονείς μου αλύπητα... Ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα αφτιά σου και να ακούσεις και για τα δικά σου φταιξίματα, αυτά που στην πορεία των χρόνων έθαψες πίσω από τα δικά μου ελαττώματα...

Συγχαρητήρια! Σε ευχαριστώ που δέχτηκες τον Νίκο μέσα στο σπίτι ΣΟΥ, όπως είπες... αλλά ξέχασες κάτι: με τη θέληση σου το έκανες. Δεν ήσουν υποχρεωμένη... αλλά εσύ το έκανες για να μπορείς να μου πεις αργότερα "...εγώ που άφησα τον Νίκο να μπει μέσα στο σπίτι μου..."

Συγχαρητήρια! Κι εγώ άφησα το γκόμενό σου να μείνει στο σπίτι ΜΟΥ εδώ και τέσσερις μήνες... σε αυτό το σπίτι που έλεγες ότι δεν θα μπει κανένας τρίτος για να μείνει μόνιμα εδώ.. αλλά... ουδέν μονιμότερον από του προσωρινού...

Έφτασες 44 χρονών και δεν έμαθες ακόμα ότι όταν έχουμε νεύρα τα συγκρατούμε.. και δεν αρχίζουμε να κοπανάμε πόρτες και να σπάμε γυάλινα αντικείμενα.. έφτασα 22 χρονών και δεν το έχω κάνει αυτό ακόμα...! Αλλά ξέχασα, εσύ με τα παιδιά σου είσαι εχθρός. Μόνο με τις φίλες σου δεν νευριάζεις ποτέ...  Ενώ εμείς καταφέρνουμε τόσα χρόνια και σου σπάμε συνέχεια τα νεύρα.. Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί να είσαι εσύ η παράξενη που σου σπάμε συνέχεια τα νεύρα; Σκέφτηκες ποτέ " κάτσε, πώς γίνεται να μου σπάνε συνέχεια τα νεύρα και εγώ να μην τους τα σπάω ποτέ..".. είναι φυσιολογικό; Είναι προφανής η ιδέα που έχεις μέσα στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...

Λυπάμαι, μα δε μου κάνει. Ό,τι χρειαστείς, ναι, εκεί θα είμαι...  Αλλά δεν έχω μια ζωή να χαραμίσω μόνο για 'σένα και το μπαμπά. Σας έχω βαρεθεί και μου βγαίνουν όλα μαζεμένα τώρα.. γι' αυτό σε τρομάζω κι εγώ. Έπρεπε, όμως, να το περιμένεις... όταν πετάς ένα αναμμένο σπίρτο στο δάσος, πρέπει να είσαι έτοιμος και για την πυρκαγιά που θα ξεσπάσει....

Μάνα μου είσαι, αλλά δεν είμαι σίγουρη για το τι σου χρωστάω... Πολλοί ζήτησαν για αντάλλαγμα των υπηρεσιών τους, την ελευθερία μου, το ξέρεις καλά. Αλλά δεν ήμουν διατεθειμένη να τη δώσω. Ούτε για 'σένα θα το κάνω, όπως ακριβώς δεν το έκανες εσύ για εμάς. Ποτέ.

Πρέπει να προχωρήσω επιτέλους στη ζωή μου, και ακόμη σας επιτρέπω να με εμποδίζετε, να μου φορτώνετε τα προβλήματά σας και τις ευθύνες σας. Όχι μαμά, δε φταίω εγώ για το τι τράβηξες στα παιδικά σου χρόνια, ούτε για τις καταστάσεις που έζησες με τον μπαμπά μου, ούτε για τις αποτυχημένες σου σχέσεις. Αλλού βρίσκεται η αιτία.

Έχω να τελειώσω τη σχολή μου και θα το κάνω χωρίς εσάς, καθώς φαίνεται... έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν σας είχα. Τι είχα, τι έχασα με λίγα λόγια... Εσείς με είχατε ανάγκη να είμαι η παραδουλεύτρα σας, η ψυχολόγος και γιατρός σας, η δικηγόρος και διαιτητής σας...

Πέρασαν χρόνια από τότε, όμως μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες.. γιατί δεν ήταν κάποια χρόνια.. αλλά τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.. Δεν θα ψάξω άλλο τις αιτίες γιατί αυτό με κουράζει περισσότερο από όλα τα άλλα. Αλλά θα σταματήσω εδώ το παρελθόν γιατί ήδη έχω πολλά πράγματα να σκεφτώ και ο σκληρός κοντεύει να τερματίσει μια και καλή.....

Ξέρω, ξέρω.... μόλις κάνω κι εγώ παιδιά, τα ξαναλέμε....

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Από μένα για σένα που σ' αγαπώ

Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...

 Η ανάσα σου ζεσταίνει τα χείλη μου
και το φιλί σου την καρδιά μου
κι όταν αυτά τα δυο, λείπουν από κοντά μου
κρυώνω και τ' αναζητώ
Κρύβομαι στην αγκαλιά σου, εκεί, 
που κανείς δε μπορεί να με πειράξει
Κρύβομαι στο σώμα σου τις δύσκολες ώρες
που κεραυνοί κι αστραπές με τρομάζουν
Δε φοβάμαι γιατί ξέρω ότι είσαι εδώ, 
μα όταν σε νιώθω μακρυά, φοβάμαι διπλά
Νιώθω πως όλα απειλούν τη ζωή μου,
νιώθω μελαγχολία και πόνο
Συγχώρα με, μα δεν έχω τη δύναμη
πάντα να σε κρατώ κοντά μου,
τα φτερά της αγάπης μου κόβονται
απότομα καμιά φορά
κι αργούν να φυτρώσουν καινούρια..
Μα σ'αγαπώ, ξεχωριστή μου αγάπη..

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Αφιερωμένο σε αυτούς που με μισούν...

Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...

  1. Ξέρω πως το μόνο που μπορείτε να κάνετε με επιτυχία είναι αυτό..
  2. Ξέρω πως δε με φτάνετε και γι' αυτό προσπαθείτε να με κατεβάσετε...
  3. Ξέρω πως μισείτε τόσο πολύ τον εαυτό σας που δεν ξέρετε πως να σταματήσετε...
  4. Ξέρω πως ζηλεύετε κάθε τι όμορφο που δε μπορείτε να έχετε...
  5. Ξέρω πως δεν έχετε το θάρρος να τα βάλετε με τον ίδιο σας τον εαυτό...
  6. Ξέρω πως δυσκολεύεστε να πείτε την αλήθεια στον εαυτό σας...
  7. Ξέρω πως είστε δυστυχισμένοι...
Και γι' αυτό έχω να σας πω τα εξής:
  1.  Κανένας δεν αγαπά πραγματικά εκείνον που φοβάται.... Αριστοτέλης.
  2. Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια.... Λαϊκό
  3. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δε μπορείς να αγαπήσεις κανέναν... Λαϊκό
  4. Ζήλεια είναι η μανία που δε μπορεί να υποφέρει το καλό των άλλων... Φρανσουά ντε λα Ροσφουκό
  5. Το νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη. Το δε ηττάσθαι αυτόν υφ' εαυτού, αίσχιστον και κάκιστον... Δημόκριτος
  6. Καθενός η πορδή, μόσχος του μυρίζει... Λαϊκό
  7. Η ευτυχία είναι μέσα μας.... γράφει κάπου μέσα στο βιβλίο του "Μικρού Πρίγκηπα....."....

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Θερμή παράκληση προς όλες τις χωρισμένες μανάδες..

Αγαπητές μητέρες που είστε χωρισμένες, έχω να σας πω κάποια πράγματα:

  • Μην ενθουσιάζεστε όταν (νομίζετε ότι) βρίσκετε τον γαλάζιο ιππότη σας μέχρι να βεβαιωθείτε ότι είναι άλλος ένας μαλάκας τυλιγμένος σε αλουμινόχαρτο.
  • Προτού βεβαιωθείτε για το παραπάνω, μην επιβαρύνετε τα παιδιά σας με τη παρουσία του "ιππότη" γιατί τα παιδιά σας δεν έχουν καμία όρεξη να σας βλέπουν να σαλιαρίζετε σα μωρά, ενώ προηγουμένως διατυπώνατε απόψεις του τύπου "εγώ δεν θέλω να παντρευτώ", "εγώ θέλω την ανεξαρτησία μου", "δε θέλω συγκατοίκηση" και τέτοια... Για τον εξής απλό λόγο: γιατί τα παιδιά ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ! Περίεργο, ε? Κι όμως αληθινό...
  • Σταματήστε να τον αφήνετε να αγοράζει πράγματα που θα του χρησιμεύσουν, τα οποία τυχαίως θα ξεχάσει σπίτι σας (πχ σφουγγαράκι μπάνιου)... γιατί, όπως είπαμε, τα παιδιά καταλαβαίνουν..
  • Σταματήστε να τον φέρνετε κάθε μέρα σπίτι γιατί αρχίζει το πράγμα και γίνεται περίπλοκο: τα παιδιά δε νιώθουν άνετα μέσα στο σπίτι, εκείνος αρχίζει και παίρνει αέρα (που δεν σας αρέσει τάχα..) και τα παιδιά καθώς και εσείς οι ίδιοι αρχίζετε και ξενερώνετε γιατί βγαίνουν στη φόρα ενοχλητικά πράγματα (πχ μάσημα με ανοιχτό το στόμα, επιφωνήματα ευχαρίστησης κατά την ώρα του φαγητού και του ποτού κλπ.) και, τέλος πάντων. κανείς δε μπορεί να είναι ο εαυτός του, όσο και αν προσπαθεί.
  • Σταματήστε να τον επαινείτε για τα πάντα, γιατί και οι "ιππότες" κάνουν λάθη.. και μάλιστα χοντρά καμιά φορά...
  • Σταματήστε να του δείχνετε πόσο καλή μαγείρισσα και νοικοκυρά είστε, όταν την προηγούμενη μέρα που δεν ήταν εκείνος στο σπίτι, νομίζατε πως ο φούρνος ανάβει αυτόματα...
  • Μη λέτε πράγματα που δεν θα λέγατε ποτέ αν δεν ήταν εκείνος μπροστά. Σας κάνει να φαίνεστε κακιά και γελοία και μην υπολογίζετε στο γεγονός ότι τα παιδιά σας θα κάνουν τουμπεκί λόγω σεβασμού προς τον καλεσμένο σας... δε συμβαίνει πάντα..
  • Μην του επιτρέπετε να διακόπτει την ερώτηση που ξεκίνησε το παιδί σας, για να ρωτήσει κάτι παντελώς άσχετο και, κυρίως, αν τελικά ρώτησε εκείνος, μην απαντάτε πρώτα στη δική του ερώτηση... γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν...
  • Μην επιμένετε ότι μαγειρεύει τέλεια, ενώ το φαγητό δεν το τρώει ούτε καν ο ίδιος... ούτε καν ο σκύλος...
  • Δε χρειάζεται να λέτε στα παιδιά σας "Α, δεν θέλω να τον αφήνω να πληρώνει". Δε χρειάζεται να πληρώνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αλλά όταν θέλει να φτιάξει χούμους, ας αγοράσει τα ρεβίθια! Δεν έγινε δα και τίποτα...
  • Έλεος πια, σταματήστε να παριστάνετε ότι δε φιλιέστε μπροστά στα παιδιά, και μόλις γυρίσουν την πλάτη για δυο λεπτά να ανταλλάσσετε την ηπατίτιδα β...
  • Σταματήσετε να προσπαθείτε να διώξετε τα παιδιά από το σπίτι με αθέμιτα μέσα και πλαγίους του τετάρτου (πχ "Τι, δε θα βγείς σήμερα?" ή "Κανόνισα να πας στη θεία σου" ή "Πω πω τι ωραία μέρα σήμερα, είναι για βόλτα!"). Ωσάν μεγάλοι άνθρωποι που (δεν) είστε, βρείτε ένα ωραίο μέρος, το σπίτι του ας πούμε, στο οποίο δε μένουν και τα παιδιά του, και κάντε ό,τι είναι να κάνετε....
  • Παρακαλώ,  μην επιπλήττετε τα παιδιά σας όταν κάνουν κάτι που έκανε κι εκείνος προηγουμένως και του είπατε "μπράβο"...                      
Η συνέχεια έπεται..