Ήλθον, είδον και απήλθον..

Καλως ηρθατε

Ένα προσωπικό ιστολόγιο, που φτιάξαμε η αδερφή μου κι εγώ, για να μπορούμε να λέμε αυτά που μας ενοχλούν, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που θέλουμε να κάνουμε, αυτά που δεν θέλουμε, μιας και δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα (και την έμφυτη ικανότητα, ίσως), να τα λέμε εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει! Καλή ανάγνωση!

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Θερμή παράκληση προς όλες τις χωρισμένες μανάδες..

Αγαπητές μητέρες που είστε χωρισμένες, έχω να σας πω κάποια πράγματα:

  • Μην ενθουσιάζεστε όταν (νομίζετε ότι) βρίσκετε τον γαλάζιο ιππότη σας μέχρι να βεβαιωθείτε ότι είναι άλλος ένας μαλάκας τυλιγμένος σε αλουμινόχαρτο.
  • Προτού βεβαιωθείτε για το παραπάνω, μην επιβαρύνετε τα παιδιά σας με τη παρουσία του "ιππότη" γιατί τα παιδιά σας δεν έχουν καμία όρεξη να σας βλέπουν να σαλιαρίζετε σα μωρά, ενώ προηγουμένως διατυπώνατε απόψεις του τύπου "εγώ δεν θέλω να παντρευτώ", "εγώ θέλω την ανεξαρτησία μου", "δε θέλω συγκατοίκηση" και τέτοια... Για τον εξής απλό λόγο: γιατί τα παιδιά ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ! Περίεργο, ε? Κι όμως αληθινό...
  • Σταματήστε να τον αφήνετε να αγοράζει πράγματα που θα του χρησιμεύσουν, τα οποία τυχαίως θα ξεχάσει σπίτι σας (πχ σφουγγαράκι μπάνιου)... γιατί, όπως είπαμε, τα παιδιά καταλαβαίνουν..
  • Σταματήστε να τον φέρνετε κάθε μέρα σπίτι γιατί αρχίζει το πράγμα και γίνεται περίπλοκο: τα παιδιά δε νιώθουν άνετα μέσα στο σπίτι, εκείνος αρχίζει και παίρνει αέρα (που δεν σας αρέσει τάχα..) και τα παιδιά καθώς και εσείς οι ίδιοι αρχίζετε και ξενερώνετε γιατί βγαίνουν στη φόρα ενοχλητικά πράγματα (πχ μάσημα με ανοιχτό το στόμα, επιφωνήματα ευχαρίστησης κατά την ώρα του φαγητού και του ποτού κλπ.) και, τέλος πάντων. κανείς δε μπορεί να είναι ο εαυτός του, όσο και αν προσπαθεί.
  • Σταματήστε να τον επαινείτε για τα πάντα, γιατί και οι "ιππότες" κάνουν λάθη.. και μάλιστα χοντρά καμιά φορά...
  • Σταματήστε να του δείχνετε πόσο καλή μαγείρισσα και νοικοκυρά είστε, όταν την προηγούμενη μέρα που δεν ήταν εκείνος στο σπίτι, νομίζατε πως ο φούρνος ανάβει αυτόματα...
  • Μη λέτε πράγματα που δεν θα λέγατε ποτέ αν δεν ήταν εκείνος μπροστά. Σας κάνει να φαίνεστε κακιά και γελοία και μην υπολογίζετε στο γεγονός ότι τα παιδιά σας θα κάνουν τουμπεκί λόγω σεβασμού προς τον καλεσμένο σας... δε συμβαίνει πάντα..
  • Μην του επιτρέπετε να διακόπτει την ερώτηση που ξεκίνησε το παιδί σας, για να ρωτήσει κάτι παντελώς άσχετο και, κυρίως, αν τελικά ρώτησε εκείνος, μην απαντάτε πρώτα στη δική του ερώτηση... γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν...
  • Μην επιμένετε ότι μαγειρεύει τέλεια, ενώ το φαγητό δεν το τρώει ούτε καν ο ίδιος... ούτε καν ο σκύλος...
  • Δε χρειάζεται να λέτε στα παιδιά σας "Α, δεν θέλω να τον αφήνω να πληρώνει". Δε χρειάζεται να πληρώνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αλλά όταν θέλει να φτιάξει χούμους, ας αγοράσει τα ρεβίθια! Δεν έγινε δα και τίποτα...
  • Έλεος πια, σταματήστε να παριστάνετε ότι δε φιλιέστε μπροστά στα παιδιά, και μόλις γυρίσουν την πλάτη για δυο λεπτά να ανταλλάσσετε την ηπατίτιδα β...
  • Σταματήσετε να προσπαθείτε να διώξετε τα παιδιά από το σπίτι με αθέμιτα μέσα και πλαγίους του τετάρτου (πχ "Τι, δε θα βγείς σήμερα?" ή "Κανόνισα να πας στη θεία σου" ή "Πω πω τι ωραία μέρα σήμερα, είναι για βόλτα!"). Ωσάν μεγάλοι άνθρωποι που (δεν) είστε, βρείτε ένα ωραίο μέρος, το σπίτι του ας πούμε, στο οποίο δε μένουν και τα παιδιά του, και κάντε ό,τι είναι να κάνετε....
  • Παρακαλώ,  μην επιπλήττετε τα παιδιά σας όταν κάνουν κάτι που έκανε κι εκείνος προηγουμένως και του είπατε "μπράβο"...                      
Η συνέχεια έπεται.. 

    Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

    Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...
    http://mahler76.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

    Σε ευχαριστώ Mahler!
    Ήδη από το σχολείο γνωστός για το συγγραφικό του ταλέντο, ο Ρωμανός μας χαρίζει ένα ευχάριστο ταξιδάκι στα μονοπάτια του βιβλίου του "Διαβάτες στην πόλη"...

    Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

    Απορίας άξιο... , μάλλον..

    Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...

    Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να πέφτει χαμηλά? Η ανάγκη του να νιώσει καλύτερα? Τι είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα να μην έχει κανέναν ενδοιασμό να κάνει οτιδήποτε? Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν για να πάρουν αυτό που θέλουν? Δε λέω, να παλεύεις γι' αυτό που αγαπάς, αλλά γι' αυτό που αγαπάς, όχι γι' αυτό που σου καρφώθηκε τη συγκεκριμένη στιγμή.. Κι εκτός αυτού, αξίζει να πληγώνεις τον εαυτό σου και τους άλλους για κάτι που δεν ξέρεις καν αν θέλεις πραγματικά? Γιατί, κοπέλα μου το κάνεις αυτό? Αν θες να του πεις ότι τον αγαπάς και ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του, καν' το. Όχι, όμως, να κοροϊδεύεις εμένα.. Τι να κάνω? Αφού εμένα αγαπάει. Θες μήπως να φύγω από τη μέση? Ζήτησέ το μου, λοιπόν. Σαν γυναίκα προς γυναίκα. Αλλά όχι. Προτίμησες την πουτανιά, την υποκρισία, την πονηριά. Απορώ πού βρίσκεις το θάρρος να μου ζητάς και τα ρέστα, και μάλιστα όχι από μένα, αλλά από εκείνον.. Αν μπορείς, αν τολμάς, πιάσε με και πές το μου. Αλλά σταμάτα τα δώρα και τα "μικρέ μου πρίγκηπα".. δεν είμαι χαζή, τα βλέπω κι εγώ. Και αν νομίζεις ότι κάτι που λες σε εκείνον, δεν θα το μάθω, κάνεις λάθος. Εκείνος μου τα λέει, γιατί μ' αγαπάει, γιατί είμαι ο άνθρωπός του, είναι ο άνθρωπός μου. Αν αυτό δε σου αρέσει, ή ψάξε αλλού, ή κάν' το χωρίς να προσβληθεί κανένας.