Ήλθον, είδον και απήλθον..

Καλως ηρθατε

Ένα προσωπικό ιστολόγιο, που φτιάξαμε η αδερφή μου κι εγώ, για να μπορούμε να λέμε αυτά που μας ενοχλούν, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που θέλουμε να κάνουμε, αυτά που δεν θέλουμε, μιας και δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα (και την έμφυτη ικανότητα, ίσως), να τα λέμε εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει! Καλή ανάγνωση!

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Απορίας άξιο... , μάλλον..

Αν δε μπορείς, πρέπει... αν πρέπει, μπορείς...

Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να πέφτει χαμηλά? Η ανάγκη του να νιώσει καλύτερα? Τι είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα να μην έχει κανέναν ενδοιασμό να κάνει οτιδήποτε? Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν για να πάρουν αυτό που θέλουν? Δε λέω, να παλεύεις γι' αυτό που αγαπάς, αλλά γι' αυτό που αγαπάς, όχι γι' αυτό που σου καρφώθηκε τη συγκεκριμένη στιγμή.. Κι εκτός αυτού, αξίζει να πληγώνεις τον εαυτό σου και τους άλλους για κάτι που δεν ξέρεις καν αν θέλεις πραγματικά? Γιατί, κοπέλα μου το κάνεις αυτό? Αν θες να του πεις ότι τον αγαπάς και ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του, καν' το. Όχι, όμως, να κοροϊδεύεις εμένα.. Τι να κάνω? Αφού εμένα αγαπάει. Θες μήπως να φύγω από τη μέση? Ζήτησέ το μου, λοιπόν. Σαν γυναίκα προς γυναίκα. Αλλά όχι. Προτίμησες την πουτανιά, την υποκρισία, την πονηριά. Απορώ πού βρίσκεις το θάρρος να μου ζητάς και τα ρέστα, και μάλιστα όχι από μένα, αλλά από εκείνον.. Αν μπορείς, αν τολμάς, πιάσε με και πές το μου. Αλλά σταμάτα τα δώρα και τα "μικρέ μου πρίγκηπα".. δεν είμαι χαζή, τα βλέπω κι εγώ. Και αν νομίζεις ότι κάτι που λες σε εκείνον, δεν θα το μάθω, κάνεις λάθος. Εκείνος μου τα λέει, γιατί μ' αγαπάει, γιατί είμαι ο άνθρωπός του, είναι ο άνθρωπός μου. Αν αυτό δε σου αρέσει, ή ψάξε αλλού, ή κάν' το χωρίς να προσβληθεί κανένας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου