Τα φαινόμενα των καιρών...

Ως πού θα τραβήξει άραγε αυτή η βαλίτσα των παιδιών σήμερα? Πόσο μπορεί να αντέξει η δικαιολογία "Έ, τι να κάνουμε, έτσι είναι τα σημερινά παιδιά"? Ατέλειωτες ώρες στο facebook, το κινητό η προέκταση του χεριού, η μαμά και ο μπαμπάς δεν ξέρουνε τίποτα, νύχια και μάτια απαραιτήτως βαμμένα, ρούχα οπωσδήποτε προκλητικά, μαλλιά πράσα και παπούτσια DC...

Και μια μαμά, να έχει δοκιμάσει διάφορους τρόπους, που είναι, ωστόσο, άκρως αναποτελεσματικοί.

Ψέματα ως εκεί που δεν παίρνει. Παραμύθι με το βοσκό και το λύκο, που ακόμα κι αν ακούσεις την αλήθεια, δεν θα μπορείς να την πιστέψεις. Ραντεβού εγγλέζικα στον πηγαιμό. Στο γυρισμό... ελληνικά...

Μαθαίνεις ξάφνου ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ότι ίσως φανταζόσουν. Καραδοκούν μαθήματα που πρέπει να δοθούν το Σεπτέμβρη, μια και τον Ιούνη δεν έκατσε η φάση...

Και τι κάνεις τότε? Σκέφτεσαι πώς έτσι κι αλλιώς, τα περισσότερα παιδιά έτσι είναι σήμερα, και παρηγορείσαι. Αποφασίζεις να του πάρεις το κινητό για λίγες μέρες, αλλά ξέρεις ότι θα βρει τρόπο να επικοινωνήσει, άσε που δεν θες να γίνεις και πολύ κακιά. Παίρνεις τον υπολογιστή, αλλά ξέρεις ότι θα τον πάρει κρυφά όταν θα είσαι στη δουλειά... [...]

Και όταν δεν είσαι η μαμά που τα μαθαίνει όλα αυτά, αλλά είσαι η αδερφή, δεν θέλεις να τα πεις στη μαμά γιατί ξέρεις ότι εκεί υπάρχει το χάσμα των γενεών και ότι ίσως εσύ μπορείς να το χειριστείς κάπως καλύτερα ο ζήτημα...

Μέχρι που βγαίνεις άκυρος ότι και να κάνεις και οι σκέψεις έρχονται και ξανάρχονται και φτου κι από την αρχή...