Ποιηματάκι για τη γιαγιά

Πρωτοπόρα, βαμμένη κόκκινη

από τον πατέρα της κιόλας

επαναστάτρια, ιδεολόγος

κι ήταν δύσκολοι οι καιροί

Η ψυχή της μεγάλη και αγνή, 

πονηρεύτηκε μετά, όταν πρωτογνώρισε την ασχήμια του κόσμου

Δεν της άρεσε, δε συμβιβάστηκε ποτέ,

πήρε την απόφαση και βάδισε μονάχη

να βρει τα σωστά μονοπάτια,

να εξαγνιστεί η ψυχή της πάλι,

ν' αρχίσει να χαμογελά, να πιστεύει, 

να ονειρεύεται ξανά..

Τα καλύτερα λόγια για 'κείνη, δεν θα το ξεχάσω

όλοι λέγανε "η αγία"

Είχε λάθη, το 'ξερε

μα και ποιός δεν έχει;

Έκανε δική της ζωή, δικό της σπίτι,

δικά της πράγματα, πολλά όμορφα πράγματα

Έκανε τη δική της ζωή, έκανε τη ζωή δική της

Ήξερε πολά, είχε κάνει πολλά

Μας τα 'λεγε σα να 'ταν παραμύθια

Έμενε μακρυά, δεν τη βλέπαμε πολύ

μα όταν συναντίμασταν ο κόσμος ομόρφαινε

Δεν περπατούσε καλά, μα αυτό ήταν

που την έκανε ακόμα πιο ξεχωριστή από ότι ήταν

Μετά, αρρώστησε, κι όλοι την κάνανε πέρα,

όλοι εκτός από αυτούς που πραγματικά την αγαπούσαν

Προσπαθήσαμε, βάλαμε τα δυνατά μας

μα εκείνη είχε άλλη γνώμη για το θάνατο.

ότι ήτανε κάτι αναμενόμενο,

κάτι που έπρεπε να γίνει, κάτι οικείο

Μετά, μας άφησε κι έφυγε μακρυά

Σίγουρα δε μας ξέχασε, δε θα μας ξεχάσει

Δεν αμφιβάλλει για την αγάπη μας

μας βλέπει πάντα, μας προσέχει

Θα σε ήθελα κοντά μου, 

αλλά έχει περισσότερη σημασία αυτό που εσύ θες ...

Σε θυμάμαι πάντα...