"Κοιμάμαι και ξυπνάω. Τρώω και αναπνέω. Πίνω νερό και πάω τουαλέτα. Παίζω στον υπολογιστή, μπορεί να διαβάσω και απο καμιά φορά. Τριγυρίζω σαν την άδικη κατάρα όλη μέρα. Δεν έχω καμία ψυχολογία να τελειώσω τη σχολή μου, και δεν έχω ούτε λεφτά. Δεν έχω δουλειά, και σαν να μη φτάνει η απογοήτευση που έχω ήδη, μετρώ κάθε μέρα και από λίγη ακόμη, γιατί δεν μπορώ να βρω δουλειά. Προσπαθώ να περνάω τη μέρα μου με οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο μπορώ να κάνω, ακόμα και να πάω να πετάξω τα σκουπίδια πριν αυτά γεμίσουν. Εικοσιένα χρόνια τώρα, παλεύω καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο. Δεν ήξερα πως γι' αυτό το "αύριο" πάλευα. Και, παρά τη θλίψη μου, είναι κι εκείνοι που μου ζητάνε σαν φύλακές άγγελοί μου, να τελειώσω η σχολή. Γιατί να την τελειώσω, παρακαλώ? Για να συμπληρώσω το χαρτί τουαλέτας που τελειώνει όπου να 'ναι? Ή για να μην έχει κανείς να μου προσάψει κάτι τα υπόλοιπα χρόνια μου? Λες και το ότι δεν θα βρω δουλειά, θα είναι απόρροια αποκλειστικά και μόνο του ότι δεν τέλειωσα το πανεπιστήμιο! Ή μήπως να τελειώσω τη σχολή για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ και τέτοιες μπούρδες? Ο εαυτός μου δεν συνήθισε να δουλεύει μέσα σε κλουβιά και μάλιστα ενώ τον καταστρέφουν, και θα αργήσει πολύ να συμβιβαστεί μ'αυτό. Τι να κάνουμε τώρα που η υπομονή δε φτάνει?"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου