Ήλθον, είδον και απήλθον..

Καλως ηρθατε

Ένα προσωπικό ιστολόγιο, που φτιάξαμε η αδερφή μου κι εγώ, για να μπορούμε να λέμε αυτά που μας ενοχλούν, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που θέλουμε να κάνουμε, αυτά που δεν θέλουμε, μιας και δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα (και την έμφυτη ικανότητα, ίσως), να τα λέμε εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει! Καλή ανάγνωση!

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Αιώνια ευγνωμοσύνη

"Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη στη μαμά μου και στο μπαμπά μου που με έφτιαξαν. Τους χρωστάω τη ζωή μου, γιατί δε με πέταξαν στους πέντε δρόμους και μου 'διναν κάθε μέρα ένα πιάτο φαϊ και ένα ποτήρι νερό. Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους γύρω μου που με ανέχονται κάθε μέρα που περνάει, καθώς και στο Θεό που ακόμα δε μου πήρε τη ζωή και με αφήνει μέρα με τη μέρα να απολαμβάνω τις χαρές της. Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη που μου άφησαν δέκα ευρώ πάνω στο τραπέζι, γιατί δε μου τα χρωστούσαν! Από την καλή τους την καρδιά το έκαναν! Ευχαριστώ πολύ τον μπαμπά μου που άνοιξε μαγαζί και δε με έβαλε να δουλέψω μέσα, γιατί έτσι, έδωσε λεφτά σε έναν άλλον άνθρωπο που τα είχε, μάλλον, περισσότερη ανάγκη από ότι εγώ. Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη που μου έστελναν 200 ευρώ για να σπουδάζω σε άλλη πόλη, και μάλιστα σε νησί. Μου έφταναν και μου περίσσευαν. Μου περίσσευαν τόσα πολλά, που έχω και δυο χιλιάρικα στην άκρη. Ευχαριστώ την καινούρια γυναίκα του πατέρα μου που παριστάνει ότι με αγαπάει, γιατί θα μπορούσε να μην το παριστάνει καν! Χρωστάω το νεφρό μου στον μπάρμπα που πήγα για δουλειά σε Ξενοδοχείο στη Χαλκιδική, και ήθελε να δουλεύω εφτά ώρες τη μέρα, τριάντα μέρες το μήνα, και να παίρνω 250 ευρώ (χωρίς ένσημα). Χρωστάω τα πάντα σε δυο ανθρώπους που με φιλοξένησαν για ένα διάστημα της ζωής μου και μου έδωσαν ένα πιάτο φαγητό και δε θα μπορέσω ποτέ να τους τα ξεπληρώσω. Ευχαριστώ, επίσης, όλους αυτούς που μου υπενθυμίζουν τα λάθη μου ανα πάσα ώρα και στιγμή, γιατί εγώ ξεχνιέμαι καμιά φορά. Αιώνια ευγνωμοσύνη αξίζει και η καλύτερή μου φίλη, γιατί με αφήνει (κάποιες φορές) να έρχομαι στο σπίτι της. Μπορεί να μη με αφήνει να καπνίζω, να ανοίγω τις κουρτίνες και τέτοια, αλλά της χρωστάω ευγνωμοσύνη μόνο και μόνο που πατάω στα πλακάκια του δωματίου της. Χρωστάω πολλά και στη γάτα μου, που δεν προσπαθεί να με αλλάξει και με δέχεται όπως είμαι. Αιώνια ευγνωμοσύνη χρωστάω ακόμα και σε μια γειτόνισσα, που "με έβαλε στο σπίτι" της. Ακόμα δεν τη ρώτησα τι εννοούσε με αυτό, εφόσον δεν κοιμόμουν ούτε έτρωγα εκεί, αλλά για να το λέει, έτσι θα είναι. Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη και στον παππού μου, που θα μου αφήσει όταν πεθάνει, ένα από τα έντεκα σπίτια που έχει, για να μείνω εγώ με τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, γιατί όταν θα γίνει αυτό, θα είμαι πλέον γιαγιά. Τη ζωή μου θα έδινα και για τις υπέροχες συμβουλές του μπαμπά μου, ενός άντρα που θέλει να κάνω ό,τι δεν έκανε στη ζωή του εκείνος, και μου δίνει συμβουλές τις οποίες ο ίδιος του δεν ακολούθησε ποτέ! Αλλά μάλλον, γι' αυτό μου τις δίνει, για να "μην πάθω κι εγώ τα ίδια". Δεν είναι πολύ καλός; Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη και σε μια κοπέλα που φωνάζει τον πατέρα μου "μπαμπά", ενώ δεν είναι μπαμπάς της. Φαίνεται, ο μπαμπάς μου είναι μπαμπάς όλων των παιδιών της γης! Άρα πρέπει να φανώ μεγαλόψυχη και να μου αρέσει αυτό.  Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη που με μάθανε να ζω ταπεινά και σεμνά, χωρίς να ζητάω λεφτά και γενικότερα, υλικά αγαθά. Με μάθανε τόσο καλά, που τώρα που ζητάω, νομίζουν ότι κάνω πλάκα. Χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη στους δασκάλους καθώς και στους καθηγητές μου, που μου βάζανε πάντα μεγάλους βαθμούς χαριστικά, γιατί δεν τους άξιζα. Ζητάω ειλικρινά συγνώμη που ταλαιπώρησα τόσους πολλούς ανθρώπους απο τότε που ήρθα στη ζωή. Σας παρακαλώ συγχωρέστε με και αφήστε με να σας φιλάω τα πόδια. Όλα αυτά, σας τα χρωστάω, δεν τα άξιζα [...]"

Ηθικά διδάγματα (κατά τη γνώμη μου πάντα): Πρώτο: Ποτέ μην κοιτάς τα χειρότερα για να μάθεις αν αυτό που γίνεται είναι καλό ή κακό. Τα χειρότερα, πάντα θα υπάρχουν Γιατί θα υπάρχουν πάντα? Γιατί δεν είναι αντικειμενικά (τουλάχιστον δεν είναι όλα αντικειμενικά). Δεύτερο: Αφού δεν υπάρχει καμία σχεδόν πιθανότητα να αναγνωριστούν τα καλά που κάνεις, και εφόσον σε πειράζει αυτό, ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ!  Όλοι μας αξίζουμε, δεν μας χρωστάει κανείς, δεν χρωστάμε σε κανέναν. Όλα είναι δανεικά. Σήμερα μου δίνεις φαγητό, αύριο σου δίνω εγώ. Έτσι πάει. Για όσους δεν το ξέρουν, προτείνω να το σκεφτούν και από αυτή την πλευρά. Ευχαριστώ πολύ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου